Wieś moja rodzinna...

„Wieś ma rodzinna”
Gdzie rosną brzozy przy drodze płaczące,
Chaty przysiadły rządami przy szosie;
Lasy wokoło są smętnie szumiące –
A pieśń pastuszka łka rzewnie po sobie;
Kiedy to wspomnę zawsze przyjdzie troska…
Bo to ma wioska!
(Stanislaw Gabiga)

Urodziłam się w przepięknej, małej, skromnej, ale znanej niemal na całym świecie malowanej kwiatami wsi - Zalipie.
Bardzo się ucieszyłam i zarazem wzruszyłam, gdy podróżując po Internecie natrafiłam na blog niezwykle intersującej pary młodych pasjonatów podróży Kasi i Zbyszka: Podróż za dwa usmiechy.
 Skarby... skarby - to piękna relacja z wizyty w Zalipiu, okraszona profesjonalnie zrobionymi zdjęciami - dwa pozwoliłam sobie umieścić na tym poście. Będę tam często zaglądać i delektować się wspomnieniami z moich młodych lat.
Poza tym, jeśli ktoś chce poznać nie tylko Zalipie, ale cały  nasz piękny świat Podróz za dwa uśmiechy jest najlepszym miejscem:  http://podroz-za-2-usmiechy.blogspot.com/


"MALOWANA WIEŚ" - to wiersz Marii Kozaczkowej, znanej i cenionej poetki polskiej, która urodziła się w Zalipiu, ps. "Maryla z nad Wisły".

Jest w krakowskim gdzieś

Ponad Wisłą wieś,

Domy z wierzchu malowane,

Ściany - nawet piec.

Każda izba tam

Inny motyw ma

Promyk słońca przeniesiony

Pod słomiany dach.

Przyjeżdżają tu

Ludzie z krajów stu,

Dziwują się, że ktoś ogród

Do mieszkania wniósł.

Spod kobiecych rąk,

Z nadwiślańskich łąk

Na serwetach i makatkach

Barwne kwiaty lśnią.

I tak już od lat

Piękno polskich chat

Rozsławionych przez Zalipie

Idzie poprzez Świat.

Jeśli widzieć chcesz

"Malowaną wieś",

By podziwiać sztukę ludu

Do Zalipia jedź.

 

 I jeszcze jedna dla mnie niespodzianka:



Dwa piękne i bardzo na czasie wiersze Marii Kozaczkowej, która przez wiele lat niestrudzenie pisała o tym co było najbliższe jej sercu;  zwykły człowiek, jego trudna mozolna pracą, jego marzenia i troski dnia codziennego.

"BOSO PO ROSIE"
Chciałabym ludziom dać w swoich wierszach
Trochę dobroci:
Uśmiechu dziecka i tego szczęścia
Z kwiatu paproci.
Ażeby każdy czuł, gdy je czyta,
Że jestem przy nim
I może liczyć na moją pomoc,
Gdy dozna krzywdy.
Tak mało w życiu mieliśmy kwiatów,
Prawdy na świecie:
- Schylcie się po nią, jeśli ją w moich
Wierszach znajdziecie!
Tam się rodziły, gdzie śpiew skowronka
W życie i w owsie:
- Niech idą z Wami, tak jak szły ze mną

"DOBROĆ"
Człowiek, co sieje dobroć - druhów sobie zbiera
Jak gwiazdy, wciąż gotowe rozjaśnić mu mroki
I nigdy sam nie będzie na morzu szerokim
Bez szalupy, kompasu, map, wody ni chleba.
Dobroć to okruch słońca - szkoda, że tak rzadki!
W sercach ludzkich dalekim roznosi się echem
I każdy ją powita serdecznym uśmiechem,
Ściśnie dłoń, spojrzy w oczy, uczci zdjęciem czapki.
Jest takim ukojeniem jak matki pieszczota
Ucisza w nas obawy przed nocą podróżną
I niepewnością jutra - co nas jeszcze czeka?
Bo ciągle w nas się rodzi odwieczna tęsknota
Do wiary w ludzką dobroć - ażeby na próżno
Nikt nie czekał na pomoc drugiego człowieka...

Na koniec mojego rodzinnego posta poeta ludowy, z sąsiedzkich stron Zalipia - Wojciech Nosal:

„Uczmy się kochać ojczyznę naszą”
Uczmy się kochać strony ojczyste,
Pola i lasy, góry i wzgórza,
I jezior naszych lustra przejrzyste,
Ogrody w których rozkwita róża.

Uczmy się kochać ojczyznę naszą!